Κοχλιακά εμφυτεύματα: Η ιστορία της Χαράς

 

Πώς να νιώθει κάποιος που, ενώ ακούει φυσιολογικά, ξαφνικά στα 19 του χρόνια χάνει την ακοή του; Πώς είναι, άραγε, να πρέπει να μάθεις να ακούς από την αρχή… τον κάθε ήχο και την κάθε λέξη; Πόσο μεγάλο θαύμα είναι τα κοχλιακά εμφυτεύματα, που επιστρέφουν την ελπίδα σε όλους όσοι, είτε γεννιούνται με απώλεια ακοής, είτε τη χάνουν αργότερα, όπως ακριβώς και η Χαρά...!!!

 

Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία της Χαράς, μιας γλυκύτατης κοπέλας που σε κερδίζει από την πρώτη ματιά με την καλοσύνη και το χαμόγελό της. Ενός νέου κοριτσιού που κρύβει επιμελώς στα ευγενικά της μάτια όλα όσα πέρασε με την υγεία και την απώλεια της ακοής της…

 

 

Το 2014 πήγα για σπουδές στην Αγγλία. Τελειώνοντας τον δεύτερο χρόνο των σπουδών μου, το καλοκαίρι του 2016, επέστρεψα στην Κύπρο για διακοπές. Ήμουν τότε 19 ετών, χωρίς οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας.

Η 24η Ιουλίου του 2016 ήταν η μέρα που στιγμάτισε τη ζωή μου. Όλα ξεκίνησαν με μια βαριά ίωση, εμετούς, ίλιγγο, προβλήματα ισορροπίας και ακολούθως σταδιακή απώλεια ακοής και φλεγμονές στα μάτια. Εισήχθηκα άμεσα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου εκεί νοσηλεύτηκα για αρκετό χρονικό διάστημα, μέχρι να γίνει ορθή διάγνωση αλλά και να εξακριβωθεί  η αιτία του προβλήματος που παρουσιάστηκε. Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφέρω ότι κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου, οι  γιατροί και νοσοκόμοι, οι οποίοι με ανέλαβαν, ήταν πραγματικά δίπλα μας και μας στήριζαν σε κάθε βήμα με υπομονή και επιμονή και με τους οποίους κρατάω επαφή μέχρι και σήμερα.

Μετά από μακροχρόνιες διαδικασίες και μετά από όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, διαγνώστηκα με το σύνδρομο Cogan, ένα σπάνιο αυτοάνοσο σύνδρομο το οποίο αποτελείται από μια χρόνια φλεγμονώδη κατάσταση που εκδηλώνεται με προσβολή του έσω αυτιού (βαριά απώλεια ακοής) και των ματιών (κερατίτιδα). Ξαφνικά, ένιωσα πως η ζωή μου γύρισε 360 μοίρες. Έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου και να το δεχτώ. Θα έπρεπε από τότε και στο εξής να παίρνω φαρμακευτική αγωγή για το υπόλοιπο της ζωής μου και να παρακολουθούμαι τακτικά από ρευματολόγο, ακουολόγο και οφθαλμίατρο (λόγω του συνδρόμου). Οι γιατροί τότε, συνέστησαν να μην επιστρέψω στην Αγγλία για τις σπουδές μου μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Παρόλα αυτά, εγώ αποφάσισα να συνεχίσω τον στόχο μου και να τελειώσω αυτό που είχα ξεκινήσει, παρ’ όλες τις δυσκολίες που προέκυψαν.

Πήγα λοιπόν πίσω στην Αγγλία (τελευταίο έτος σπουδών) και ενημέρωσα άμεσα τους γιατρούς και τους καθηγητές στην Αγγλία, για όλη την κατάσταση υγείας που προέκυψε. Έβαλα τότε ακουστικά βαρηκοΐας και στα 2 αυτιά, μέχρι να τελειώσω τις σπουδές και μετέπειτα θα προχωρούσα σε επέμβαση για την εμφύτευση κοχλιακών. Προσωπικά, τα ακουστικά βαρηκοΐας δε με βοήθησαν καθόλους, καθώς η ακοή μου ήταν λίγη έως μηδαμινή. Δυσκολεύτηκα παρά πολύ στην επικοινωνία, καθώς είχα πλέον υιοθετήσει αποκλειστικά στη ζωή μου τη χειλανάγνωση. Τέλος Μαΐου λοιπόν του 2017, τελείωσα τις σπουδές και πήρα το πτυχίο μου. Ήταν μια χρονιά πολύ δύσκολη για μένα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να μπαινοβγαίνει συνεχώς στις πρώτες βοήθειες, να πηγαίνει σε άπειρες συναντήσεις με γιατρούς, να έχει εξάρσεις στα μάτια και ακολούθως σταδιακή απώλεια ακοής. Μέσα σε ένα διάστημα ενός χρόνου, έπαθα κώφωση στο δεξί μου αυτί και στη συνέχεια στο αριστερό.

Καλοκαίρι του 2017 λοιπόν, μόλις επέστρεψα στην Κύπρο, προχώρησα άμεσα τις διαδικασίες για τοποθέτηση κοχλιακού εμφυτεύματος. Η εγχείρηση πήγε πολύ καλά. Θυμάμαι ακόμη και τώρα την ανυπομονησία και την αγωνία μου για το πως θα ήταν ο ήχος. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή για μένα, αλλά και για την οικογένεια μου. Οι νέοι ήχοι που άκουγα και ακούω δεν μοιάζουν με τους ήχους που άκουγα πριν την απώλεια ακοής μου. Παρόλ’ αυτά, είμαι ευγνώμων για την τεχνολογία, που μου έδωσε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία να ακούσω και πάλι.

Δυστυχώς το 2018, έχασα την ακοή και στο αριστερό μου αυτί, και έτσι προχωρήσαμε τη διαδικασία για τοποθέτηση κοχλιακού εμφυτεύματος και στο αριστερό αυτί. Μετά την εμφύτευση, οι γιατροί συνέστησαν να κάνω μαθήματα λογοθεραπείας καθώς ο ήχος, όπως έχω αναφέρει πιο πάνω δεν είναι ο ίδιος. Δεν είναι κάτι εύκολο. Καθημερινά, μαθαίνω καινούργιους ήχους με το κοχλιακό μου.

Η υγεία μου ήταν σταθερή μέχρι το τέλος του 2018. Αρχές του 2019, η υγεία μου επιδεινώθηκε ξανά, αλλά αυτή τη φορά ξεκίνησαν τα προβλήματα καρδίας και πιο συγκεκριμένα παρουσιάστηκε σοβαρή ανεπάρκεια αορτικής βαλβίδας. Θυμάμαι να μπαινόβγαινω ξανά στις πρώτες βοήθειες, καθώς δεν ανέπνεα καλά και είχα ταχυπαλμίες κατά τη διάρκεια όλης της μέρας. Πήγα λοιπόν άμεσα στη Γερμανία, στο νοσοκομείο Sana Herzchirurgie στη Στουτγάρδη, όπου εκεί έκανα μια εξειδικευμένη εγχείρηση, λόγω της σοβαρής κατάστασης της υγείας μου. Ήταν πραγματικά μια πολύ δύσκολη εγχείρηση η οποία κράτησε μέχρι και 7 ώρες. Η αγωνία όλων ήταν στα ύψη. Νοσηλεύτηκα στην κλινική για 1 μήνα μέχρι την ανάρρωσή μου.

Από το καλοκαίρι του 2019 έως σήμερα, η κατάσταση της υγείας μου είναι σταθερή. Εργάζομαι εδώ και 2 χρόνια σε ελεγκτική εταιρεία και ζω μια φυσιολογική ζωή. Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια έμαθα, έπαθα και είδα πολλά. Ήταν ένα βαρύ χτύπημα και μια αφύπνιση για να προσέξω την υγεία μου και πιο συγκεκριμένα να μάθω να διαχειρίζομαι το άγχος μου. Δεν νιώθω καθόλου ντροπή για το πρόβλημα ακοής μου, αν και μερικές φορές υπάρχουν συνάνθρωποι που δεν κατανοούν το πρόβλημά μου, ιδίως κατά τη διάρκεια συνομιλιών. Έχω αποδεχτεί πλέον ότι αυτό που συνέβη θα με ακολουθεί. Έχω επιλέξει η ζωή μου να συνεχίσει και να το κουβαλάω χωρίς να με βαραίνει. Αξιοσημείωτη είναι η όλη στήριξη, αγάπη και βοήθεια που πήρα από τους γονείς και από το αγόρι μου, οι οποίοι δεν με άφησαν λεπτό να υποκύψω. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω κατά ποσό θα ήμουν σε αυτή τη ψυχολογική κατάσταση που βρίσκομαι τώρα. Η δύναμη που ανέπτυξα και το ότι στέκομαι στα πόδια μου, οφείλεται σε αυτούς!

 Γνωρίζοντας τη Χαρά και ακούγοντας την ιστορία της, παίρνει κανείς δύναμη από τη θέληση και την τόσο καλή πορεία της και κουράγιο ότι το κοχλιακό εμφύτευμα μπορεί να δώσει όλα όσα σου στερεί η κώφωση...