25 Αυγούστου
2016: «Δεν περνά το τεστ»… Τα λόγια, αυτά, της ακουολόγου αντηχούν ακόμη στ’
αυτιά μου. Ένιωσα τη γη να υποχωρεί κάτω από τα πόδια μου… Ταχυπαλμία, κρύος
ιδρώτας… Ήθελα να κλάψω και να φωνάξω
αλλά στα χέρια μου κρατούσα την κόρη μου, που κοιμόταν αμέριμνη στην αγκαλιά
μου…
Βεβαίως και
ρώτησα γιατί… ακόμη κι αν μου έλεγαν ότι δεν ήταν σωστό να αμφισβητώ το θέλημα
του Θεού…
Βεβαίως και
έκλαψα πολύ… ακόμη κι αν μου έλεγαν ότι έπρεπε να φανώ δυνατή για το παιδί μου…
Βεβαίως και ένιωσα
ευάλωτη… ακόμη κι αν μου είπαν ότι υπάρχουν λύσεις…
Βεβαίως και
βυθίστηκα στη θλίψη... όταν έπρεπε να δηλώσω ότι το παιδί μου ήταν κωφό… παιδί
με αισθητηριακή αναπηρία…
Βεβαίως και
θύμωσα… με όσους μου έλεγαν να μην ανησυχώ… υπάρχουν και χειρότερα…
Βεβαίως και ανησυχούσα…
αν θα μιλήσει, αν θα κοινωνικοποιηθεί, αν θα καταφέρει να δημιουργήσει το μέλλον
που εγώ θεωρούσα «ιδανικό» για την κόρη μου…
9 Μαΐου 2021:
Πέντε, σχεδόν, χρόνια μετά και όλα έγιναν μια γλυκόπικρη ανάμνηση… Το μεγάλο
θαύμα της επιστήμης, το «κοχλιακό εμφύτευμα», είναι η αιτία που το «μικρό μου
θαύμα» μου αποδεικνύει μέρα με τη μέρα ότι όλα είναι εφικτά…
Ναι… ακούει τα
πάντα… τις προάλλες άκουσε την κουκουβάγια, που οι υπόλοιποι ούτε καν
προσέξαμε…
Ναι… μιλά
ασταμάτητα (τόσο πολύ που μερικές φορές με πιάνει πονοκέφαλος)…
Ναι… αντιλαμβάνεται
τη διαφορετικότητά της και είναι περήφανη γι’ αυτήν (πριν λίγες μέρες με
αποστόμωσε λέγοντάς μου «όταν έχω τους επεξεργαστές μου δεν είμαι κωφή, όταν
τους βγάζω είμαι»)…
Ναι… είναι
ευτυχισμένη, χαρούμενη, είναι κοινωνική, κάνει όνειρα για το μέλλον και
διεκδικεί με δυναμισμό αυτό που θέλει…
Και ναι… πέντε, σχεδόν, χρόνια μετά, είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητες και στα θέλω του παιδιού μου. Μου έχει αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα και να πετύχει τα ακατόρθωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου